Eerlijk is eerlijk, ik heb me de laatste tijd niet erg bezig gehouden met het schrijven van een blog-update. Aangezien ik nu weer wat interessante dingen heb meegemaakt om over te vertellen, leek het mij dan toch de hoogste tijd om weer eens iets te typen.

In het kader van: probeer zo veel mogelijk hoogtepunten van de omgeving te zien nu je er toch bent, ben ik afgelopen vrijdag naar de Grampians National Park gegaan. Ik had van te voren weer een tour geboekt online en om 7:30 zou ik voor een hotel in het centrum worden opgehaald. Dit werd uiteindelijk 20 minuten later, maar goed we waren in ieder geval onderweg. De Grampians liggen op ongeveer 3 uur rijden van Melbourne dus het zou een lange dag worden. Onderweg naar het park zijn we gestopt voor koffie/thee en uiteindelijk kwamen we rond 11 uur aan in Halls Gap, het enige stadje dat tussen de berg formatie ligt. Hier hebben we eerst een bezoek gebracht aan een soort museum gewijd aan de originele bewoners van het land, de Aboriginals. Na daar wat tijd rondgebracht te hebben, was het tijd om wat te lunchen. Op de plek waar dit zou plaatsvinden, een klein centrum gelegen aan een kreek, waren veel verschillende vogels te bewonderen. Helaas waren deze vogels minder leuk dan dat ze er uit zagen, want toen ik lekker mijn broodje aan het eten was, vloog er ineens een vogel op mij af die mijn broodje probeerde te jatten. Ik kon nog net op tijd wegduiken voordat ik geraakt zou worden, want het stomme beest kwam akelig dicht in de buurt van mijn gezicht. Gelukkig hebben zowel mijn broodje en ik het er zonder kleerscheuren vanaf gebracht, al zat mijn haar wel behoorlijk in de war. Zoals je je kunt voorstellen was ik maar wat blij toen we het stadje achter ons lieten en we naar het uitkijkpunt reden. Boven bij de verschillende uitkijkpunten had je een mooi uitzicht over het park, en zag je pas hoe groot het eigenlijk is daar. Ook hebben we nog de MacKenzie falls bezocht, een waterval die redelijk verstopt ligt. De wandeling was zeker de moeite waard en de waterval was erg mooi om te zien. De klim om weer naar boven te gaan bleek toch iets lastiger dan van te voren gedacht. Na ruim 300 traptreden naar boven geklommen te hebben en via een omhoog hellend pad terug te lopen, kwam iedereen puffend en steunend weer aan bij de bus. Na nog een stop gemaakt te hebben bij de Balconies, voorheen de Jaws of Death totdat er iemand overleed op die plek, en daar het uitzicht bewonderd te hebben, zijn we daarna weer richting Melbourne gekeerd. Onderweg zijn we nog gestopt bij een stadje waar iedereen op eigen gelegenheid wat kon gaan eten en rond 21.00 uur waren we dan weer terug in het centrum. Achteraf was ik erg blij dat ik vrijdag vrij had gevraagd op stage hiervoor, want op deze manier kon ik in het weekend nog even rustig aan doen en bij komen van een leuke maar vermoeiende dag. Afgelopen weekend heb ik dan ook niet heel veel bijzonders meer gedaan. Op zaterdag was ik van plan om het een en ander te gaan kopen in het centrum, maar ik ben uiteindelijk niet verder gekomen dan koffie en een donut. Afgelopen zondag was het een prachtige herfstdag dus ben ik op mijn fiets gestapt en richting Albert Park gegaan, het park waar jaarlijks de formule 1 plaats vindt, en heb ik in het zonnetje genoten van een ijsje.

Ik bedenk me ineens dat ik nog een verhaal te vertellen heb, dat werkelijk helemaal niets met afgelopen week te maken heeft. Nee, dit verhaal vond nog plaats in het inmiddels alweer vergane april. Om precies te zijn zondag 26 april. Juist, de dag voor koningsdag. In Melbourne ook wel bekend onder de vele gemigreerde Nederlanders en toevallige bezoekers als: Nederlands Oranje Dag, Melbourne. Ik had het eerder willen plaatsen, maar dat is er een beetje bij ingeschoten. Dus hier komt het alsnog.

Precies 47 minuten heb ik er over gedaan. Van het moment dat ik aansloot in de rij totdat ik de vier magische woorden kon uitspreken. Tijdens deze 47 minuten heeft het gewaaid en geregend, maar toen ik aan de beurt was scheen de zon. Nadat de minstens twee meter lange man voor mij gezegd had wat hij moest zeggen en wegliep, was het eindelijk zo ver. Een stap naar voren, een glimlach en vervolgens sprak ik de woorden: 'one frikandel speciaal please.'

Hoe ik in de bovenstaande situatie terecht ben gekomen? Dat zit als volgt. Zoals iedereen weet was het op 27 april Koningsdag in Nederland. Hier in Melbourne bevinden zich vrij veel gemigreerde en bezoekende Nederlanders, dus had eengroepjemensen besloten om ook hier een feestje te houden en dat dan wel op zondag de26e. Toen ik hiervoor de uitnodiging op Facebook voorbij zag komen, dacht ik ach waarom ook niet. Al moet ik eerlijk vermelden dat het mij meer om de beloofde snacks te doen was dan om gezelligheidsredenen. Op deze Oranje dag waren erallerlei kraampjes met typische Nederlandse spulletjes en 'lekkernijen', al snap ik niet wat mensen lekker vinden aanstamppot,en werd er muziek gespeeld. Over het algemeen een acceptabele bijeenkomst. Oké, dit brengt ons dan naar de reden hoe hetkwam dat ik dus een flinke tijd in de rij heb gestaan voor een frikandel. Waarschijnlijk was het niet zo'n bijster slim plan van mij om te gaan tijdens de lunchtijd, maar goed ik, en de meeste van mijn aanwezige landgenoten, konden het niet laten. Daarnaast hing er in de rij op zich wel een leuke sfeer en was het toch ook wel grappig om gesprekken van mensen op te vangen die overduidelijk eventjes vergeten waren dat iedereen Nederlands was en alles wat ze zeiden dus prima begrepen. Nadat ik de snack bemachtigd had en binnen mum van tijd alweer genuttigd had, was het voor mij wel weer genoeg en ben ik onder het genot van een cappuccino, die ik overigens binnen een minuut bij de 7-eleven gehaald had, weer terug gegaan.

Dit was het dan weer voor deze update!

Xx Laura